Ahoj, przygodo! Przygodo… ahoj!? Uwaga, comming out: nie lubię poezji. Rzadko sięgam po nią sama. Ale ponieważ wszystko, co robi edukacyjnie Agnieszka Foryś (do tej pory obserwowałam to z pewnej oddali, zazdroszcząc po cichu jej osobom uczniowskim) wzbudza we mnie ciekawość i zachwyt, kiedy tylko pojawiła się propozycja spotkania poświęconego literaturze, spotkania z dorosłymi kobietami, skorzystałam z okazji. I wreszcie zaczęłam rozumieć, dlaczego jej uczniowie są tacy, jacy są. Spotkanie z literaturą pod jej przewodnictwem było pasjonujące, wzbudziło we mnie nie tylko wzruszenie, ale taką masę przeróżnych emocji, jaką odczuwałam do tej pory najczęściej przy grze w bardzo angażujące planszówki: trud zrozumienia, obawę przed odsłonięciem się, ekscytację z przeżywanych przygód, poczucie nie tyle czytania literatury, co „bycia przeczytaną” przez nią. I katharsis się zdarzyło 🙂 W dodatku miałam szczęście przeżywać to wszystko w towarzystwie wspaniałych osób. Nie wiem do końca, jak Agnieszka to zrobiła, ale podczas warsztatów była przestrzeń i na wspólne czytanie, i na dzielenie się, i na całkowicie samotny, intymny kontakt z tekstem. Z przejęciem i niecierpliwością czekam na propozycję kolejnych warsztatów.

Aga dba o najmniejszy szczegół. Przygotowuje miejsce, wystrój, kawę i herbatę. Wyczarowuje takie okoliczności, w których jakoś tak po prostu uchyla się drzwi i patrzy. Można uchylać do środka i na zewnątrz. Można przyjrzeć się i światu, i sobie. Czas mija niepostrzeżenie i dzieją się cuda. Rozmawiając o Agnieszce Osieckiej, jej poezji i piosenkach, zupełnie niespodziewanie coś zrozumiałam, coś bardzo ważnego dla mnie i o mnie.